مدح و منقبت امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
قـلم لال است اما می‌نویسم داستانش را من و مدح علی؟! حتی نمی‌بردم گمانش را گروهی باعلی مشغول و جمعی باعلی عاشق مسلمان جای خود دارد چه سازم هندوانش را علی را بی‌خدا اصلاً؛ خدا را بی‌علی هرگز نه می‌خواهم چنینش را؛ نه می‌خواهم چنانش را نه تنها مجلس خود را بنا بر گفتۀ احمد مزین کرده با نـام عـلی شیعه اذانش را به‌قربان وجودی که وجودم از وجود اوست چنان می‌خواهمش آری که هر موجود جانش را خدا فرموده قبل از خلقت عالم علی بوده‌است و من اصلاً نمی‌فهمم مکانش را زمانش را بگویم فاش حیدر کیست ممسوس خداوند است زبانم تند می‌راند که می‌گیرم عنانش را همیشه از خودم می‌پرسم و هربار می‌مانم چگونه شکر باید کرد لطف بیکرانش را ضریحش که به‌جای خود دلم آنقدرها تنگ است کسی‌که یاعلی گفته است می‌بوسم دهانش را زمان خطبه‌‌خوانی او سخنران نه سخندانست که منـبر می‌برد حظ شیوۀ فنّ بیانش را خدا خود را اگر مؤمن صدا کرده‌‌است می‌خواهد که اینگـونه کند مدح امیر مؤمـنانش را قسیم نار والجنّه؛ علی؛ تنها علی بوده‌است کسی که با یتیمان می‌کند تقسیم نانش را به‌قدر نان جو از ملک این دنیا نمی‌خواهد نخواهد بست زنجیری به دنیا؛ بازوانش را خدا آغاز خلقت یاعلی گفت‌است پس حتماً به پایان می‌برد با "یاعلی" کار جهانش را |